Interessant dat ik vandaag het woord ‘salaris’ uit een willekeurig artikel in een tijdschrift prik. Als ZZP-er is dat voor mij een heel ander begrip geworden dan toen ik een baan had als werknemer. Iedere maand kwam er toen een bedrag op mijn rekening, dat was samengesteld uit allerlei componenten en onafhankelijk van mijn inspanning die maand, was dat bedrag gegarandeerd. Aan het eind van het jaar als ik het goed had gedaan, kreeg ik een tantième-uitkering en soms een bonus. Goed geregeld! Ik wist precies waar ik aan toe was en mijn salaris groeide lange tijd aardig met mij mee.
Nu is dat totaal anders. De hoogte van mijn maandbedrag is afhankelijk van mijn omzet. Direct. Dus als het een tijdje qua opdrachten rustiger is, dan ga ik rekenen. Wat kan er per maand naar mijn privé-rekening toe? Hoe lang gaat dat met mijn reserves nog goed? Feitelijk weet ik pas aan het eind van het jaar of mijn inschatting goed is geweest. Wat ik nu als salaris aan mezelf uitbetaal, voelt meer als ‘loon’ – in de zin van beloning voor gedane zaken.
Soms zou ik terugwillen naar de zekerheid van dat vaste bedrag per maand. Maar als ik afga op mijn eerste associatie bij het lezen van dit weekwoord, dan is er toch een ander gevoel dat overheerst: ik heb geen salaris meer, dus ik ben vrij! Ik kan mezelf belonen voor het werk dat ik doe!
De maandelijkse bijdrage van MetMariekeMouwe heet nu nog ‘salaris’; na vandaag gaat dat veranderen in: beloning!
Waarvoor dank aan het weekwoord!
