Mijn afstudeerscriptie Nederlands schreef ik over Pluk van de Petteflet. De titel: Het dier in de spiegel. Ik kwam in mijn onderzoek tot de conclusie dat op allerlei niveaus de personages in Pluk functioneren als een spiegel voor de menselijke personages en relaties. Ze laten zien wat er is, maar vullen ook aan, doordat ze net vanuit een ander perspectief naar de werkelijkheid kijken. Mooi beeld nog steeds. Inmiddels ben ik allang thuis in ‘het land waar grote mensen wonen’. De dieren en romanpersonages hebben in mijn speelveld plaats gemaakt voor ‘echte’ mensen en relaties. Maar de spiegel is gebleven en met de jaren leer ik de kracht daarvan meer kennen, herkennen en waarderen. Ik zie mijzelf gespiegeld in mensen om me heen, in reacties die ik krijg, in gebeurtenissen, die schijnbaar toevallig plaats vinden en regelmatig werpen die ineens licht op mij, waardoor ik mijzelf meer in beeld krijg. In mijn werk vind ik het ‘t allerleukst om te spiegelen. Daarbij is mijn spiegelvoorraad behoorlijk gevarieerd inmiddels. Soms is de waarheid die ik zie, te naakt voor de ander om naar te kijken en dan is een lachspiegel, waarin het een en ander wordt uitgerekt een goede keus. Als de ander het beeld dat ik zie, niet direct herkent, draai ik de spiegel iets, zodat er verbinding blijft met wat de ander wel kan zien. Ik belicht de mooie kanten en ook de minder fraaie. Vanuit verschillend perspectief en soms met een soft focus filter, laat ik zo de ander zien, wat ik zie, dat hij zelf nog niet had gezien.
Als ik nu in een andere studierichting dan destijds een afstudeerscriptie zou schrijven, zou mijn onderwerp niet langer een kinderboek, maar de wereld van volwassen mensen zijn. De titel? Relaties in de spiegel!
