In de communicatie is een mijnenveld niet ongewoon. Juist daar waar mensen aangeven ‘nooit een conflict te hebben’, word ik mij bewust van de ondergrondse mijnen. Hoe knap laveren zij daar in de interactie met elkaar omheen! Zij hebben dat laveren tot een ware kunst verheven. Maar de spanning van een potentieel oorlogsgebied blijft voelbaar. Waar de mijnen precies liggen, weet je nooit – dat ze er liggen is zeker en dat het een ramp betekent als ze ontploffen – dat weet je ook.
Mijn werk bestaat regelmatig uit het onschadelijk maken van mijnen. Door behoedzaam het spanningsveld te verkennen komt de mijn in beeld. Meestal gaat dat met nogal wat weerstand gepaard. Logisch. De angst voor ontploffing is pas weg als het ontstekingsmechanisme verwijderd is! Toch is het al een stap in de goede richting als de mijn zichtbaar is. Daar gaat het dus om. Daar ging je dus omheen. Dan is het zaak er achter te komen hoeveel kracht de mijn nog bezit en hoe die veilig ontmanteld kan worden. Daar zijn gelukkig verschillende strategieën voor. En eigenlijk gaat dat nooit mis. Hoewel: sommige mensen zullen hun tranen als ‘mis’ interpreteren, omdat ze die liever niet laten zien. Ik denk dan: wat is er een mooiere ontkrachting van het vuur van een mijn, dan het water van tranen?
