Alles ligt klaar en je hebt de tijd. Nu moet het gebeuren. Die opdracht waarvan je steeds gezegd hebt, dat je die op een rustig moment moet doen, die kan vandaag! Eerst even koffie zetten. Omdat je toch tijd zat hebt, lees je rustig je mail. Daar kom je een interessant artikel tegen en je bekijkt uitgebreid de fotoreportage die een vriend je stuurde van zijn reis naar Tibet. Daar kom je anders nooit aan toe!
Voor je het weet, glipt de tijd door je vingers en is ‘t moment om aan de opdracht de juiste aandacht te geven weer voorbij. Hoe kan dat nou? Stom!
Wat hier eigenlijk gebeurt, is dat je met je voornemen de dag te besteden aan de opdracht op een subtiele manier je eigen ondergrondse verzet hebt geactiveerd. Terwijl jij bewust vindt dat je de tijd hebt voor die opdracht, vind je onbewust dat je de tijd hebt voor heel andere dingen. Je houdt jezelf een aardig tijdje voor de gek, want toegeven dat je eigenlijk geen zin hebt in de opdracht, betekent dat je goede voornemen wellicht in gevaar komt. Dat moment van slapheid en desillusie stel je liever zo lang mogelijk uit. En toch ligt daar de sleutel. Als je bezig bent om jezelf te saboteren, kun je de saboteur namelijk maar beter in de ogen kijken. Door je te realiseren wat er voor jou op dat moment werkelijk aan de orde is, kun je bepalen hoe dat je tijd gaat beïnvloeden. Het zou zomaar kunnen, dat je dan tot de conclusie komt, dat je voor die opdracht toch wat tijdsdruk nodig hebt, omdat je als die er is, op een ander moment, veel makkelijker tot goede resultaten komt. Wat dat voor vandaag betekent? Dat je de saboteur vrijaf geeft en je heerlijk kunt overgeven aan wat er spontaan in je op komt!
